اصلی که طلایاب ها برای تشخیص فلز استفاده می کنند بر اساس القای الکترومغناطیسی است. یک میدان الکترومغناطیسی توسط سیم پیچ های الکتریکی در فلزیاب ایجاد می شود. هنگامی که فلز در محدوده فلزیاب قرار می گیرد، وجود آن با تغییر میدان الکترومغناطیسی تشخیص داده می شود که باعث می شود فلزیاب زنگ صوتی به صدا درآورد.



محدوده تشخیص فلزیاب به طراحی آن بستگی دارد. مدل‌های پایه دستی ممکن است بتوانند اجسام فلزی را تا فاصله ۲ تا ۳ فوتی تشخیص دهند، در حالی که مدل‌های قدرتمندتر ممکن است فلز را تا فاصله ۲۰ فوتی تشخیص دهند. برای افزایش دامنه تشخیص، برخی از فلزیاب ها دارای سیم پیچ های متعددی هستند که امکان حساسیت بیشتری نسبت به اجسام فلزی که ممکن است دورتر از آشکارساز باشند را فراهم می کند.